het was vervelend dat ik moest lopen. en dat had een reden. in het gewroet met een andere fiets viel ik tegen de belendende rijwielen. je kunt dat hebben wanneer een onwillig ambachtsproduct zich niet wil losmaken uit de omklemming van het rek. deze laatste heeft de neiging zich te verplaatsen, scheef te gaan staan en zodoende het maximum aan tegenwerking te bieden. ik mag mij dan ook bij dergelijke handelingen in verbinding stellen met een zeker bovenzinnelijk kanaal om mijn ongerief hierover te ventileren. er zijn mensen die mij een kort lontje toe dichten. het is een bal ergernis over het gebrek aan medewerking. dat een onlangs gereviseerd onderdeel van mijn lichaam zich onzacht contracteerde met enig rijwielstaal viel niet in goede aarde. de minst harde in deze partij deed een gevoelige en pijnlijke ervaring op. het voorwiel van de fiets bleek bij nadere inspectie verbogen en diende de helende handen van de reparateur te ondergaan. dit is dus de reden van mijn gang per pedes apostolorum.
binnen het atelier, de serene rust die deze ruimte zo in hoge frequentie kenmerkt. in vorige bezoeken heb ik al eens gemeld dat deze stilte niet immer aanwezig is. het mag er dan ook wel een koken van energie of emotie.
de creatuur neigde naar enige mededeelzaamheid over het onderhanden zijnde object. het is met grote regelmaat dat zich voorwerpen zich in zijn blikveld bevinden die a.h.w. groepsnorm aandacht. het zijn van dat net mensen.
gedurende enige tijd lagen tegen een muurtje enige restanten van een vlonder. de bedoeling is dan altijd duidelijk, het is brandhout.
toch blijft het in de neergelegde nalatige staat daar maar in regen en wind een huis biedend aan pissebedden, jonge wormen en ander levend meerpotig kruipsel. restanten van aarde gekleefd in de naden. het zijn van de geribbelde hardhouten planken met een tropische achtergrond. de verkopers garanderen dan ook een jarenlang loopgenoegen. dit is naar het verlaten van de verkoopruimte maar een betrekkelijk begrip. verkerend in een desolate staat schreeuwde het om liefde aandacht en een verwerkende hand.
je moet er iets in zien. ja natuurlijk dat geldt voor alles. wij enten dit gezegde meestal op levende wezens. hieruit kunnen langdurende een intense relatie ontstaan. de kunstenaar gaat het gesprek met de materie aan en uit de worsteling datgene wat beiden binnen hun mogelijkheden naar hoger schoonheid te brengen.
binnen een eerste treffen werd een deeltje gebruikt voor een gietmal. hierom ontsprong met leer en snelcement een merkwaardig voorwerp. een niet verwachten en spontane ontwikkeling die een verdere omlijsting met vlonderdeeltje gedoogde.
een ander stuk trok met een pijnmagnetische kracht naar een vermolmd deel kastanje hout. het heeft een niet te omschrijven magische inhoud. onbegrijpelijk dat deze handelingen plaats vinden met een bovennatuurlijke sturing in bewegingen.
de kale nuchtere opmerker zal hier genadeloos mee afrekenen met de opmerking: dat is puur toeval. ik hang de meer mythische benadering aan om een sturing uit het onderbewuste een kans te geven zich in deze realiteit te manifesteren. hierbij schikte zich een deeltje bankraad onder de over jarige kastanje.
eigenlijk komen we nu voorzichtig tot de kern, datgene waar het in wezen om gaat. wat wil deze samenvoeging tot uitdrukking brengen. en nodigt uit tot een begrijpelijke uitleg.
binnen de denkwereld van de creatuur begin zich een duits gezegde te manifesteren. gezien een vage herinnering niet het geheel kon produceren moest hij zijn geduld aanspreken om met enig zoekwerk het te completen. “jedes Pinzip fuhrt zum Teufel” schitterde voor zijn geestesoog. dit alles ter aanduiding van de pregnante rechte lijnen van de ondergrond. “zo, gaat jantje naar de bliksem toe” was een goede tweede. uiteindelijk kun je ook nog naar de knoppen gaan.
binnen een samenvattend geheel zou je kunnen zeggen dat principes goed zijn maar ook voor twijfel en verandering vatbaar moeten blijven. verharding in principiële rechtlijnigheid kan dan ook tot de ondergang leiden.
aldus een basis gelegd hebbend onder een super eenvoudig geheel wachten wij nog wat de maker in zijn droomwereld als verdichting van woorden naast het geheel mag brengen.
A.Q.B.
